AHISKALININ SÀSİ
Kimim bàn, neràliyim?
Nàdàn bàn kàdàrliyim?
Ahıska’mi aldilàr,
Bàni dà çölà attilàr.

Çoh uzun konuşmiyah,
Olanlari    söyliyah.
Söylà nerdàn başliyah?
Gel geçmişà göz atah…

Atalarımın toprağında,
O sicah kucağında
Açmiştim bàn gözlàri,
Demiştim ona ilk sözlàri.

Ayırdilàr anamdan,
Canımdan, diyarımdan.
Nàlàr çàkti millàtim,
Kan ağladi gözlàrim.

Gàldi Türk’ün düşmani,
Yanmadi bànà cani.
Yoh etmah bàni istàdi,
Rabbim izin vermàdi.

Orta Asya çöllàrindà
Kalmişim elin àlindà…                                       
Millàtimin  bu  àllàri
Adam etti ki o çöllàri…

Nasıl ki atar bir yana
Öz balasıni baba-ana,
Kardaş atti bàni yuvamdan,
Oldum  bàn  gànà candan.

Bàlki dà cani yandi,
Sora O da düşündi :
Olduh mi biz beynamaz?
Tırnah àttàn ayrılmaz…

Nasil dà yumup gözlàrini
Aldın kardaşların canlarıni?
Söylà - nerdà şimdi vicdanın?!
Ahmasın bànim kimi sànin kanın.
 
Çoh kötüydi ahvalım,
Canım Azerbaycanım
Aldi gàndi yanına,
Basti bàni bağrına.
 
Canımsın diye diye
Aldi bàni Türkiye.
Gàldim bànim vàtànà
Feda olsun can sànà.

Bundan sora da Bir olah,
Yaşiyah, dàrt görmiyah.
İki bàdàndà bir tàk can –
Türkiye, Azerbaycan.
 

                                                      

                                                                 Ümmet Rasul.